Νόσος Peyronie (Περονί): Ο εχθρός της σεξουαλικής ζωής των ανδρών

 

Η νόσος Peyronie (Περονί) είναι μια ιδιαίτερα σοβαρή πάθηση του πέους που προκαλεί γωνίωσή του, όταν αυτό βρίσκεται σε στύση, είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω είτε ακόμη και προς τα πλάγια.

Μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις ηλικίες, αφορά όμως κυρίως άνδρες μέσης ηλικίας. Σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί πόνους κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής αλλά και δυσκολία στη στύση.

 

 

Η νόσος Peyronie (Περονί) χαρακτηρίζεται από τον σχηματισμό ινωδών πλακών στον λευκό χιτώνα του πέους, με αποτέλεσμα αυτό να χάνει την ελαστικότητα του στο συγκεκριμένο σημείο και να προκαλείται γωνίωση κατά τη διάρκεια της στύσης. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να εμφανιστούν και σοβαρότερες παραμορφώσεις του πέους.

 

 

Η «ΙΣΤΟΡΙΑ» ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ

Η νόσος Peyronie (Περονί) έχει καταγραφεί ήδη από την αρχαιότητα. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Fallopius το 1561 αλλά έγινε γνωστή και πήρε το όνομά της το 1743 από τον Γάλλο Francois Gigot de la Peyronie, γιατρό στην αυλή του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του 15ου.

 

 

 

 

ΝΟΣΟΣ PEYRONIE: ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

 

Παρά το γεγονός ότι η νόσος Peyronie έχει μεγάλη προϊστορία, η ακριβής αιτιολογία της παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη. Η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προκαλείται από μικροτραυματισμούς στο πέος κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης, με αποτέλεσμα την δημιουργία ουλώδους ιστού.

Η συχνότητα της νόσου μεταβάλλεται ανάλογα με την ηλικία

• 20 – 29 ετών 4,3 πάσχοντες/ 100.000 άνδρες
• 50 – 59 ετών, η μέγιστη συχνότητα. 66 πάσχοντες/ 100.000 άνδρες

 

 

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ PEYRONIE

 

• Πόνος στο πέος. Παρουσιάζεται στην αρχική φλεγμονώδη φάση και κυρίως κατά τη στύση. Ο πόνος δεν είναι ιδιαίτερα έντονος αλλά μπορεί να επηρεάσει τη φυσιολογική σεξουαλική λειτουργία.
• Γωνίωση ή και μείωση του μήκους του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης.
• Παρουσία ψηλαφητών σκληρύνσεων στο πέος (πλάκες). Όλοι οι ασθενείς παρουσιάζουν αυτές τις πλάκες κυρίως στην επάνω ραχιαία επιφάνεια του οργάνου. Οι αλλοιώσεις μπορεί επίσης να βρίσκονται στην κάτω κοιλιακή επιφάνεια του πέους, στην πλάγια επιφάνεια αλλά και σε συνδυασμούς θέσεων.
• Στυτική δυσλειτουργία. Το 29-52% των πασχόντων παρουσιάζει πρόβλημα στη στύση.

 

Διάφοροι μελετητές αναφέρουν ότι τα τελευταία χρόνια η συχνότητα εμφάνισης της νόσου Peyronie παρουσιάζει αυξητική τάση. Συνδέεται και με άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως η νόσος του Dupuytren (παρόμοια κατάσταση στην παλάμη), η τυμπανοσκλήρυνση, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ουρική αρθρίτιδα, η νόσος του Paget καθώς και με ιατρικούς χειρισμούς στην ουρήθρα και τη χρήση φαρμάκων (β-αναστολέων). Σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση της νόσου παίζει και ο κληρονομικός παράγοντας.

 

 

Μια ομάδα ασθενών γεννιούνται με κάμψη του πέους σε κάποιο σημείο του, συνήθως προς τα κάτω. Αιτία είναι κυρίως η μη ομοιόμορφη ανάπτυξη του χιτώνα που περιβάλλει το πέος και σπανιότερα, η μη φυσιολογική ανάπτυξη της ουρήθρας, που είναι κοντύτερη του πέους και το κρατά κυρτό προς τα κάτω.

 

Οι κάμψεις αυτές μπορεί να είναι ήπιες, δηλαδή μέχρι 30 μοίρες και να μην ενοχλούν τη λειτουργία του πέους, αφού η κολπική διείσδυση είναι εφικτή. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, οι γωνιώσεις επιβαρύνουν ψυχολογικά τους νέους άντρες από την εμφάνισή τους και μόνο.

 

Η νόσος Peyronie σε άλλους ασθενείς μπορεί να προκαλέσει σταδιακή γωνίωση και κάμψη του πέους κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Παρότι στην πλειοψηφία των ασθενών, οι ενδείξεις προκαλούν ανησυχία και μερικές φορές πόνο, λίγοι είναι εκείνοι που συμβουλεύονται άμεσα ειδικό ουρολόγο, με την εντελώς λαθεμένη ελπίδα ότι η κάμψη αυτή είναι παροδική.

 

Συχνότερη πιθανή αιτία της νόσου Peyronie είναι κάποιος αριθμός μικροτραυματισμών του πέους κατά τη σεξουαλική επαφή. Ιδιαίτερα σε άνδρες με καρδιαγγειακούς παράγοντες κινδύνου, όπως σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, υψηλή χοληστερίνη, η φυσιολογική αποκατάσταση της βλάβης δεν είναι εφικτή και το τραύμα γίνεται σκληρή ουλή που συρρικνώνει τον χιτώνα του πέους. Ως αποτέλεσμα έχουμε τη μείωση του μήκους του πέους, μονόπλευρα, όπου παρουσιάζεται και μια συνεχής κάμψη προς την πλευρά της ουλής.

 

Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να προκληθεί σοβαρότερος τραυματισμός, το λεγόμενο κάταγμα πέους, όπου ο χιτώνας μπορεί να σχιστεί σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της πράξης με εκτενές αιμάτωμα του πέους. Το κάταγμα του πέους είναι επείγουσα χειρουργική πάθηση, αφού η καθυστερημένη αντιμετώπιση έστω και μερικών ωρών, μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη στυτική δυσλειτουργία.

 

 

H ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ PEYRONIE

 

• Η νόσος του Peyronie αρχικά διαγιγνώσκεται από την αναφορά των ίδιων των ασθενών, οι οποίοι παρατηρώντας ότι υπάρχει η πρώτη κλίση των 10 – 20 μοιρών, αναζητούν ιατρική βοήθεια.
• Στη συνέχεια η διάγνωση περιλαμβάνει υπερηχοτομογραφικό έλεγχο ώστε να εντοπιστούν οι βλάβες και το μέγεθός τους καθώς και δυναμικό πεϊκό Doppler για την εκτίμηση της στυτικής λειτουργίας.

 

Σε ότι αφορά την εξέλιξη της διαταραχής, μελέτες αναφέρουν ότι:

• Στο 42% των ασθενών σταδιακά επιδεινώνεται με χαρακτηριστική αύξηση της γωνίωσης.
• Στο 42% η κατάσταση παραμένει σταθερή.
• Μόνο ένα 13% αναφέρει μικρή βελτίωση.

 

 

ΝΟΣΟΣ PEYRONIE: OI ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

 

Η αντιμετώπιση της νόσου Peyronie είναι επιτακτική όταν η κάμψη του πέους είναι τέτοια που εμποδίζει την είσοδο στον κόλπο κατά τη σεξουαλική επαφή. Οι διαθέσιμες θεραπείες είναι φαρμακευτικές ή χειρουργικές.

 

 

ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Η πρώτη ενδεδειγμένη λύση είναι η λήψη φαρμάκων από το στόμα, όπως βιταμίνη Ε.

 

 

Ακολουθεί μια σειρά από τοπικές θεραπείες, δηλαδή χορήγηση ουσιών τοπικά (όπως στεροειδή αντιφλεγμονώδη, κ.α.) είτε απευθείας, είτε με τη χρήση ειδικών συσκευών που διευκολύνουν την απορρόφηση των φαρμάκων από τις αλλοιώσεις, χωρίς να προκαλούν τραυματισμούς στο πέος.

Στη θεραπευτική μέθοδο αυτή που ονομάζεται ιοντοφόρεση, ένας συλλέκτης γεμίζει με κατάλληλο φαρμακευτικό διάλυμα και επικολλάται στο πέος, πάνω από την αλλοίωση που έχει προκαλέσει η νόσος. Με τη βοήθεια μιας συσκευής, η οποία προκαλεί ιοντισμό των συστατικών του διαλύματος, τα φάρμακα αυτά απορροφώνται χωρίς τον παραμικρό τραυματισμό.

 

 

 

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

 

Προτού ο ειδικός ουρολόγος – ανδρολόγος προχωρήσει σε μια σειρά επεμβάσεων, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η νόσος να έχει παραμείνει σταθερή για 12 μήνες. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι πιθανόν να εμφανιστούν υποτροπές.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

• Σε εκείνες που γίνονται χωρίς διατομή ή εκτομή της πλάκας και προκαλούν ευθειασμό αλλά και βράχυνση του πέους.

• Κι εκείνες που γίνονται με εκτομή ή διατομή της πλάκας και την τοποθέτηση ειδικών μοσχευμάτων.

 

 

Η πτύχωση των σηραγγωδών σωμάτων με αφαίρεση τμήματος του ινώδη χιτώνα που περιβάλλει το πέος είναι σημαντική χειρουργική επέμβαση για την νόσο Peyronie. Η επέμβαση περιλαμβάνει την αφαίρεση ενός τεμαχίου ιστού από την αντίθετη πλευρά από όπου υπάρχει η κάμψη, δηλαδή την κυρτή πλευρά του πέους, κι έτσι ευθειάζεται το πέος. Μπορεί να πραγματοποιηθεί και χωρίς την αφαίρεση τμήματος του ινώδους ιστού του πέους αλλά θα οδηγήσει στη μείωση του μήκους του πέους περίπου κατά ένα με ενάμισι εκατοστό.

 

Η νόσος Peyronie μπορεί να αντιμετωπιστεί και με μία δεύτερη επέμβαση, κατά την οποία χρησιμοποιούνται βιολογικά ή συνθετικά μοσχεύματα. Η συγκεκριμένη μέθοδος συνοδεύεται από μικρότερη μετεγχειρητική μείωση του μήκους του πέους αλλά και από μεγαλύτερα ποσοστά μετεγχειρητικής στυτικής δυσλειτουργίας. Στις περιπτώσεις αυτές, ενδείκνυται η εμφύτευση μιας πεϊκής πρόθεσης που αποτελεί  εναλλακτική για τους ασθενείς με αγγειακές βλάβες, στυτική δυσλειτουργία και κάμψη του πέους.